Dünyada her canlı ona verilen nimetlerle gayet mutlu-memnun yaşıyor. Bir serçe yuvasını neşe içinde yapıyor, her sabah neşe içinde cıvıldayarak güne başlıyor. Bir arı ömrünün tamamında çiçekten çiçeğe kilometrelerce uçuyor ve hiç halinden şikayetçi değil. Sadece bu dünya için yaratıldıklarından bu dünya onlara tam saadet için yetiyor. Ama insan ihtiyacı olan herşeye sahip olsada tam mutluluğu yakalayamıyor, içinde bir yerlerde hep birşeyler eksik. Ebediyet için yaratılmış olan ademoğluna dünyanın fani metaı yetmiyor, yetmez. Ve yüzünü ebediyete ve ebedi olana (ahirete) dönmeyen insan fani dünyada kendini ebedi zannetmeye başlıyor ve işte o zaman hırsının önüne geçilmiyor. Herşeye sahip olmak hırsı bu dünyada sonsuza kadar kalacağını zan! etmenin bir tezahürü. Ve buradan gitme vakti gelince insanın bakiyesi; israf edilmiş bir ömür, pişmanlık ve hüzün...
